Όποιος εισέρχεται στο χώρο του Διαδικτύου είτε θηλυκός είτε αρσενικός, κάτι σαν τις Σειρήνες, παρασέρνεται και καταλήγει να περνά άσκοπα τις ώρες του εκεί, προσηλωμένος μπροστά από μια άψυχη και ρηχή μορφή επικοινωνίας. Εγώ δυστυχώς δεν είμαι από αυτούς, είμαι από τους άλλους που έχουν άλλα πράγματα που τους παρασέρνουν.
Σήμερα κατάφερα και "δραπέτευσα" από την Αθήνα. Δραπέτευσα από τους τέσσερεις τοίχους και την μουρμούρα ορισμένων καρεκλοθυμάτων και αρωμάτων ανακατεμένα με ιδρώτα και κολόνια μιας χρήσης. Δεν αντέχω τελευταία τους τέσσερεις τοίχους ενός γραφείου χαμένο στον όροφο ενός απρόσωπου κτιρίου γεμάτο με απρόσωπους κύριους και κυρίες που δεν είναι καθόλου κύριες και καθόλου κυρίες.
Σήμερα η λογική πήγε περίπατο και την θέση της πήρε η καρδιά και η ψυχή. Κατηφόρισα προς Πειραιά με το τρένο. Ήμουν εκεί κατά τις ένδεκα πρωινή. Πέρασα από σταθμούς αγαπημένους : Θησείο, Φάληρο και τέλος Πειραιάς. Από το μυαλό μου πέρασαν χίλιες σκέψεις καλές και κακές , γλυκές και πικρές, καυτές και αλμυρές.
Κάθισα σε ένα χαλασμένο παγκάκι γεμάτο μηνύματα : “ Ο Μπάμπης αγαπά την...” , “Zήτω η τάδε ομάδα” και “Σταματούκο τον παίρνεις” ( ΜΠΙΙΙΙΠ!! ) και είχα θέα τα πλοία και τους πωλητές μικρών ειδών δώρων για παιδιά κάθε ηλικίας. Το αεράκι ήταν δροσερό και ο καυτός ήλιος που έπεφτε στην πλάτη μου δεν μου έκανε να σηκωθώ και να φύγω και βρω άλλο παγκάκι. Είχα και τη δροσερή συντροφιά ενός παγωμένου τσάι-λεμόνι.
Άνοιξα την City Press και κοίταζα τους γλάρους που έσκιζαν τον αέρα και έκαναν βουτιά στο αλμυρό βρώμικο νερό ερευνώντας το για φαγητό. Ορισμένες φορές θαρρείς πως από αυτό το πράσινο νερό θα ξεπροβάλει κάποιο χελωνονιντζάκι για να πολεμήσει το κακό όπως κάποτε έβλεπα στην τηλεόραση…Πάει όμως!...Εγώ μεγάλωσα και δεν υπάρχουν πλέον ήρωες ή περιθώρια για ηρωισμούς!
Κοντεύω τα εικοσιπέντε σκέφτομαι. Μεγάλωσα πια. Έστειλα ένα μήνυμα στη νέα λατρεμένη πως τη σκέφτομαι. Είναι η νέα μου λατρεμένη όπως την θέλω σε μερικά πράγματα και καταστάσεις, δεν θέλω να το σκέφτομαι αλλά το κάνω.
Κοιτάζω το παιδάκι που βλέπει την μάνα του να είναι αρκετά πίσω από αυτό και το σκασμένο σπάει ένα χαμόγελο το λεγόμενο παιδικό.
-Ζήλεια.
Κοιτάζω το ζευγάρι που κάθεται στο διπλανό χαλασμένο παγκάκι της χαμογελά και του χαμογελά και τον κοιτά στα μάτια , τα χέρια της χάνονται στο δάσος του προσώπου του.
-Ζήλεια.
Κοιτάζω το ζευγάρι που κάθεται δίπλα μου και τσακώνεται για κάποιο λόγο.
-Καθόλου ζήλεια!
Λίγο πιο κάτω ένας ηλικιωμένος κύριος με σκονισμένα παπούτσια και θλιμμένο βλέμμα με κοιτάζει με τα μεγάλα του σοφά μάτια και με το πρόσωπο σπασμένο από το χρόνο και μου χαμογελά :
"Ζήσε την ζωή σου! Μην σε αφήσει το παρελθόν ή ορισμένοι να σε στραγγίξουν σαν σφουγγάρι".
Ακούμπησε το κεφάλι του στο ώμο του. Διάβασα τα αθλητικά της εφημερίδας. Ο Άιβερσον πάλι έβαλε πενηντάρα, αλλά εγώ ακόμη βρίσκομαι στην κατηγορία των 600 ευρώ… Η ώρα πήγε δώδεκα και μισή. Σηκώθηκα να φύγω και να πω αντίο με ένα χαμόγελο στο γέρο που μου έδωσε την συμβουλή και το χαμόγελο. . .
-"Καλό μεσημέρι κύριε"…
Καμία απάντηση.
Ξανά και πάλι… Καμία απάντηση και ξανά και ξανά και ξανά και ξανά…
Πιάνω τον καρπό του απαλά....
Είχε πετάξει… Καλό του ταξίδι και τον ευχαριστώ.
Ναι, η ιστορία αυτή συνέβη καλοκαίρι, αλλιώς με τόσο χιόνι έξω μόνο τρελός θα μπορούσα να είμαι…
Σήμερα κατάφερα και "δραπέτευσα" από την Αθήνα. Δραπέτευσα από τους τέσσερεις τοίχους και την μουρμούρα ορισμένων καρεκλοθυμάτων και αρωμάτων ανακατεμένα με ιδρώτα και κολόνια μιας χρήσης. Δεν αντέχω τελευταία τους τέσσερεις τοίχους ενός γραφείου χαμένο στον όροφο ενός απρόσωπου κτιρίου γεμάτο με απρόσωπους κύριους και κυρίες που δεν είναι καθόλου κύριες και καθόλου κυρίες.
Σήμερα η λογική πήγε περίπατο και την θέση της πήρε η καρδιά και η ψυχή. Κατηφόρισα προς Πειραιά με το τρένο. Ήμουν εκεί κατά τις ένδεκα πρωινή. Πέρασα από σταθμούς αγαπημένους : Θησείο, Φάληρο και τέλος Πειραιάς. Από το μυαλό μου πέρασαν χίλιες σκέψεις καλές και κακές , γλυκές και πικρές, καυτές και αλμυρές.
Κάθισα σε ένα χαλασμένο παγκάκι γεμάτο μηνύματα : “ Ο Μπάμπης αγαπά την...” , “Zήτω η τάδε ομάδα” και “Σταματούκο τον παίρνεις” ( ΜΠΙΙΙΙΠ!! ) και είχα θέα τα πλοία και τους πωλητές μικρών ειδών δώρων για παιδιά κάθε ηλικίας. Το αεράκι ήταν δροσερό και ο καυτός ήλιος που έπεφτε στην πλάτη μου δεν μου έκανε να σηκωθώ και να φύγω και βρω άλλο παγκάκι. Είχα και τη δροσερή συντροφιά ενός παγωμένου τσάι-λεμόνι.
Άνοιξα την City Press και κοίταζα τους γλάρους που έσκιζαν τον αέρα και έκαναν βουτιά στο αλμυρό βρώμικο νερό ερευνώντας το για φαγητό. Ορισμένες φορές θαρρείς πως από αυτό το πράσινο νερό θα ξεπροβάλει κάποιο χελωνονιντζάκι για να πολεμήσει το κακό όπως κάποτε έβλεπα στην τηλεόραση…Πάει όμως!...Εγώ μεγάλωσα και δεν υπάρχουν πλέον ήρωες ή περιθώρια για ηρωισμούς!
Κοντεύω τα εικοσιπέντε σκέφτομαι. Μεγάλωσα πια. Έστειλα ένα μήνυμα στη νέα λατρεμένη πως τη σκέφτομαι. Είναι η νέα μου λατρεμένη όπως την θέλω σε μερικά πράγματα και καταστάσεις, δεν θέλω να το σκέφτομαι αλλά το κάνω.
Κοιτάζω το παιδάκι που βλέπει την μάνα του να είναι αρκετά πίσω από αυτό και το σκασμένο σπάει ένα χαμόγελο το λεγόμενο παιδικό.
-Ζήλεια.
Κοιτάζω το ζευγάρι που κάθεται στο διπλανό χαλασμένο παγκάκι της χαμογελά και του χαμογελά και τον κοιτά στα μάτια , τα χέρια της χάνονται στο δάσος του προσώπου του.
-Ζήλεια.
Κοιτάζω το ζευγάρι που κάθεται δίπλα μου και τσακώνεται για κάποιο λόγο.
-Καθόλου ζήλεια!
Λίγο πιο κάτω ένας ηλικιωμένος κύριος με σκονισμένα παπούτσια και θλιμμένο βλέμμα με κοιτάζει με τα μεγάλα του σοφά μάτια και με το πρόσωπο σπασμένο από το χρόνο και μου χαμογελά :
"Ζήσε την ζωή σου! Μην σε αφήσει το παρελθόν ή ορισμένοι να σε στραγγίξουν σαν σφουγγάρι".
Ακούμπησε το κεφάλι του στο ώμο του. Διάβασα τα αθλητικά της εφημερίδας. Ο Άιβερσον πάλι έβαλε πενηντάρα, αλλά εγώ ακόμη βρίσκομαι στην κατηγορία των 600 ευρώ… Η ώρα πήγε δώδεκα και μισή. Σηκώθηκα να φύγω και να πω αντίο με ένα χαμόγελο στο γέρο που μου έδωσε την συμβουλή και το χαμόγελο. . .-"Καλό μεσημέρι κύριε"…
Καμία απάντηση.
Ξανά και πάλι… Καμία απάντηση και ξανά και ξανά και ξανά και ξανά…
Πιάνω τον καρπό του απαλά....
Είχε πετάξει… Καλό του ταξίδι και τον ευχαριστώ.
Ναι, η ιστορία αυτή συνέβη καλοκαίρι, αλλιώς με τόσο χιόνι έξω μόνο τρελός θα μπορούσα να είμαι…
1 σχόλια:
Όλο το απόγευμα μου κράτησαν συντροφιά τα άρθρα σου..Γράφεις πολύ όμορφα...λυπάμαι,χαίρομαι,σκέφτομαι,αναθεωρώ...τα διαβάζω ξανά και ξανά και κάθε φορά βρίσκω κάτι διαφορετικό..
Εγώ δεν γράφω όμορφα γι αυτό θα δανειστώ κάτι "Πήγαινε εμπιστευτικά προς την πορεία των ονείρων σου..ακολούθησε τη ζωή που έχεις φανταστεί"...και μην ξεχνάς να χαμογελάς!!
Αθηνά
Δημοσίευση σχολίου