Μεγάλωσα! Μεγάλωσα;...

Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου μια φωνή μου έλεγε μέσα : " Kάνε υπομονή να μεγαλώσεις και θα τους δείξεις ποιος είσαι". Δεν ήταν και ότι πιο ευχάριστο θέαμα να βλέπεις τον μπαμπά να τσακώνεται με τη μαμά και να αρπάζονται σόγια ολόκληρα για ψύλλου πήδημα (έλεγα εγώ τότε με το παιδικό μου μυαλό) και όλα αυτά μπροστά στα εκπληκτικά μάτια ενός τετράχρονου παιδιού. Μετά από έναν χρόνο χώρισαν και εγώ έλεγα πάλι “Κάνε υπομονή! Θα μεγαλώσω και θα τους δείξω ποιος είμαι”.

Μετά στα χρόνια του Δημοτικού δεν τα έπιανα και τόσο γρήγορα τα «απ’ έξω» και είχα την κυρία Αγγελική να λέει : "Μπράβο Γρηγόρη, έξι εφτά, σαρανταδύο ". Και να ο Γρηγόρης με τον πλούσιο μπαμπά και το Gameboy κάτι χαμόγελα και εγώ να μονολογώ την ίδια φράση… Βρε, δεν θα ,μεγαλώσω? Θα του δείξω εγώ ποιός είμαι!”

Στα χρόνια της προεφηβείας με δειλό ντροπαλό ύφος να την πλησιάζω με τριαντάφυλλο, χαμόγελο και δωράκι ένα θηλυκό στρουμφάκι και να περιμένω ένα φιλάκι στο μαγουλάκι από το κοριτσάκι του προτελευταίου θρανίου αλλά να σου ο ατίθασος ο Χρηστάκης της γειτονιάς και : " Μαράκι, πάμε μια βόλτα μέχρι την πλατεία;" και πάει το φιλάκι σε άλλο μαγουλάκι και εγώ να μονολογώ και πάλι: “Που θα πάει…Δεν θα μεγαλώσω?? Θα της δείξω εγώ ποιός είμαι!”

Στα χρόνια της εφηβείας δεν είχα χρόνο γιατί έπρεπε να στηρίξω κάποιον άνθρωπο πολύ δικό μου για να γίνει καλά και έτσι τα κορίτσια και τα μαθήματα κάπως τα είχα ρίξει πίσω και είχα μάθει να ψιλο-μαγειρεύω , να πλένω , να σιδερώνω και όχι πως καβαλάνε τις μηχανές και πόσα κάνει μια σαρδέλα αν οι 23 έχουν 800δρχ. Αλλά έλεγα δεν πειράζει, θα μεγαλώσω θα τους δείξω εγώ!

Στα χρόνια των δεκαοκτώ βρήκα το θάρρος και είπα σε μια κοπελιά το «σε λατρεύω» και το «σ’αγαπώ» και εκείνη στάθηκε στο πλευρό μου αλλά το καλό παιδί (όπως με έλεγε) έφαγε ένα κέρατο ΝΑ και εξακολουθούσε να μονολογεί «δεν πειράζει θα μεγαλώσω και θα της δείξω εγώ».

Ένα χρόνο μετά , ήρθαν οι σπουδές στην επαρχία. Όμορφα , καμία αντίρρηση, με παρέες και κιθάρες και τα λοιπά και τα λοιπά, με μόνη εξαίρεση εκείνα τα χιόνια στις αρχές του ’02 και ένα τρακάρισμα… Πάει κι αυτό … Προχώρα μπροστά…Δεν θα μεγαλώσω? Θα τους δείξω εγώ!!
Τώρα όμως που μεγάλωσα και διαπίστωσα το πόσο ανακατεμένη είναι η οικογενειακή μου κατάσταση και η προσωπικότητα μου και τα πόσα μικρά χρονικά διαστήματα είμαι ανεβασμένος και με καλή διάθεση σκέφτομαι : “Δεν πειράζει δεν θα μικρύνω θα τους δείξω εγώ.”
Γιατί όπως και να το κάνουμε εμείς οι άνδρες παραμένουμε παιδιά μέχρι τα βαθιά γεράματα μας.
Και επιπλέον πρόσφατα ένα από τα καλύτερα φιλαράκια μου είπε :
"Xαλάρωσε επιτέλους, είσαι εικοσιπέντε και σκέφτεσαι μια ζωή + δέκα χρόνια από την ηλικία σου....Μεγάλωσες πια."

Δεν ξεχνάω να χαμογελάω….