Κι αν είμαι Άγγλος(και ροκ) μη με φοβάσαι

Τις τελευταίες μέρες σκεφτόμουν όλες τις φάσεις που έχω περάσει στη ζωή μου.Είναι όντως αρκετές...Τι να πρωτοθυμηθώ?Όταν ήμουν μικρός ήθελα να γίνω αρχαιολόγος όταν μεγαλώσω.Πίστευα, με την παιδική αφέλεια που χαρακτηρίζει αυτά τα χρόνια, ότι ήταν κάτι μαγικό, ότι η μόνη σου ασχολία θα ήταν να ξεθάβεις σκελετούς και να ανακαλύπτεις αρχαία μυστήρια.Φυσικά οι γονείς ήταν περήφανοι, με το κλασσικό "το παιδί μας θέλει να γίνει επιστήμονας", φράση που την επαναλάμβαναν πλειστάκις, σε οποιονδήποτε συγγενή τύχαινε να συναντήσουν ή να μιλήσουν μαζί του.Σαν μουσική δεν άκουγα και πολλά, μικρός γαρ.Λίγο ημισκούμπρια όπως όλα τα παιδιά τότε και κανά χιτάκι από αυτά που έκαναν εντύπωση σε ένα παιδί 10-12 ετών.

Μεγαλώνοντας και πηγαίνοντας στο Γυμνάσιο, μου πέρασε αυτή η φάση και ακολούθησε η επιθυμία μου να περάσω αγγλική φιλολογία...Μεγάλο ρόλο σε αυτό έπαιξε η αγάπη μου για τα αγγλικά τα οποία μου άρεσαν πάρα πολύ, οπότε σκεφτόμουν ότι θα ήταν κάτι πολύ εύκολο για να κάνω.Ήταν επίσης η περίοδος που άρχισα να ψάχνομαι στη μουσική, με πρώτο αντικείμενο της ενασχόλησης μου τη ραπ και την ιλέκτρο.Πότε δεν θα ξεχάσω ένα περιστατικό, που μου δήλωσε το πόσο στενόμυαλη και μαζοποιημένη ήταν η πλειοψηφία των παιδιών δίπλα μου και με έπεισε να ακολουθήσω το δικό μου δρόμο στην επιλογή της μουσικής που με εκφράζει.Είχαμε μια συμμαθήτρια στο σχολείο, τη Βάσω, η οποία άκουγε το λεγόμενο κλασσικό ροκ.Λεντ Ζέπελιν, Σκόρπιονς και άλλα παρόμοια σπουδαία συγκροτήματα.Τότε δεν ήταν της μόδας το μακρύ μαλλί και το ροκ όπως σήμερα που οι 9 στους 10 είναι μακρυμάλλιδες(οι μίσοι emo, οι άλλοι μίσοι το ψάχνουν ακόμα).Οπότε τα άλλα παιδιά μονίμως μουρμούραγαν "Αύτη είναι σαν τον παππού μου, ακούει κάτι παμπάλαια συγκροτήματα, κατι βλάκες Λεντ Ζέπελιν και τέτοια(!!!)".

(Έλπίζω να μην διαβάζει το άρθρο ο Ρόμπερτ Πλαντ γιατί θα τον χάσουμε)

Έτσι, η κοπέλα αυτή έμενε μονίμως στο περιθώριο.Γιατί η κυρίαρχη μουσική στο σχολείο ήταν η Trance, μια μουσική χωρίς στίχους δηλαδή, μία μουσική εξ'ολοκλήρου ηλεκτρονική.Όποιος την άκουγε ήταν "κουλ"...

Τρομάρα σας!

Αν δεν έχεις ακούσει ποτέ το "Stairway to heaven" ή το "Wind of change", δικαιούσαι και κατακρίνεις έναν άνθρωπο επειδή είσαι ένα πρόβατο στο κοπάδι αυτών που κινούνται σύμφωνα με το τι είναι αποδεκτό από τους πολλούς?

Μόλις τελειώσα το Γυμνάσιο, μου έτυχε μια μετακόμιση.Μου έκανε πολύ περισσότερο καλό απ'ότι φανταζόμουν.Γνώρισα διαφορετικά είδη μουσικής, ψάχτηκα σε πάρα πολλά από αυτά, καταστάλαξα στη μουσική που με εκφράζει.

Υπήρξε περίοδος που ψάχτηκα πολύ με τη ραπ, αλλά με αυτή που αξίζει, αυτή που μιλάει για μετανάστες και για καθημερινές ιστορίες επιβίωσης από το γκέτο.Όχι οι ιστορίες για λεφτά, γκόμενες και αμάξια.

Υπήρξε μία μικρή περίοδος που ψάχτηκα με τη μέταλ.Όχι τον κάθε κάφρο που το παίζει μουσικός, αλλά με μελωδίες που πραγματικά άξιζαν τον κόπο.

Και υπήρξε και μία περίοδος, που ασχολήθηκα με τη ροκ.Κυρίως με εκείνη που οι Άγγλοι ονομάζουν indie rock και οι Αμερικάνοι alternative.Μία φάση που κρατάει ως σήμερα και που πιστεύω ότι είναι η μουσική που με εκφράζει.Oasis,Radiohead,Kinks,Kaiser Chiefs,Arctic Monkeys, Kasabian και πολλοί πολλοί άλλοι που παίζουν πραγματική μουσική και όχι άκρατα εμπορευματοποιημένη.

Άσχολήθηκα κυρίως με την βρετανική σκηνή, μία σκηνή που δεν συνέπιπτε με τα μουσικά γούστα κανενός άλλου από τους φίλους μου, οπότε υπήρχαν στιγμές που πήγαινα μόνος σε συναυλίες!

Ένα ακόμα σημαντικο στοιχείο είναι το ότι πιστεύω πως δεν πρέπει να σε "πάει" η μουσική, αλλά να την "πας" εσύ.Δηλαδή να μην αλλάζεις συνέχεια το στυλ σου επειδή ακούς ένα συγκεκριμένο είδος μουσικής.

Πιστεύω πως είναι ηλίθιο.

Αν το ακολουθούσα, αρχικά θα κυκλοφορούσα με φαρδιά, καπέλο αμερικανικού ποδοσφαίρου και παντελόνι ως το γόνατο.

Μετά θα άλλαζα και θα κυκλοφορούσα με μπλούζες Iron Maiden και Blind Guardian, ζώνες με καρφιά κτλ κτλ.

Είναι εύλογο να καταλάβουμε ότι θα ήταν τουλάχιστον γελοίο.

Η προτίμηση μου στην προαναφερθείσα μουσική, ήταν συνυφασμένη με το γενικό "κόλλημα" μου με ότιδήποτε βρετανικό.

Ναι, δεν έχω πρόβλημα να το ομολογήσω.Μου αρέσουν πολύ οι αγγλικές ταινίες,μου αρέσει πολύ η αγγλική μουσική, είμαι φαν της αγγλικής κουλτούρας, μου αρέσει πολυ η αρχιτεκτονική της, η Αγγλία και η Σκωτία είναι οι αγαπημένες μου χώρες.

Υπάρχει κάποιο πρόβλημα με αυτό???

Είναι πιο φυσιολογικό να ακούω Βανδή και Τσαλίκη?Να βλέπω τίς ελληνικές "ταινίες" νέας εσοδείας?Να τρέχω στα μπουζούκια και στα κλαμπ?Να μου αρέσει η Αθήνα, με τις αναρίθμητες πολυκατοικίες, το καυσαέριο και την ακατάσχετη γραφειοκρατία?

Ευχαριστώ, αλλά δεν θα πάρω.

Θα εμμείνω στη θέση μου.

Και ας με φωνάζουν Άγγλο ή οποιοδήποτε παράγωγο της λέξης αυτής.

Θα τους λέω πως είναι τιμή μου.Γιατί με τους νεοέλληνες που αντιπροσωπέυουν τη χώρα μου, θα ήταν πραγματικά τιμή μου να με λένε Άγγλο